نفت مسجدسلیمان و بختیاری

روش و منش کلیه قلم زنان و نویسندگان بر این منوال بوده که دور از خودستائی و بزرگ بینی خود به نوشتن متون یک یا چند کتب اقدام نمایند، اما بنده نه ادعای نویسندگی کتاب دارم و نه بدین وسیله قصد خودستائی، لاکن به علت داشتن بسیاری دوستان گرامی و عزیز در کلیه طوایف بختیاری از چالنگ و هفت لنگ که فقط بعضی ها اسم بنده را شنیده اند و به درستی به کنه اصالتی بنده آگاه نیستند و شنیدم از دیگران که گفته اند فلانی کیست و از کدام طایفه است خود نیز برخلاف همه قلم به دست‌گیران به گوشه ای از اصالت و ریشه خود و همچنین سوابق کاری اداری آموزشی و مطبوعاتی خود اشاره نمایم.
بنده بابااحمدی از تیره درویش‌آدمی و از نژادی هستم که در زمان صفویان که به بزرگان طوایف مامور یونیفورم پوش با جلیقه های قرمز می‌دادند و از طرف حکومت مرکزی اختیار حکومتی داشتند؛ جد من دارای کاتبی سرخ بوده که بر طوایف حکومت و از آنجایی که هیچ قدرت حکومتی دائم و پابرجا نیست، آنان نیز به مرور جای خود را به دیگران دادند. از نظر نژاد مادری، مادر من دختر مرحوم کیخا عزیزاله طالبی از تش برام بوده که پدر اندر پدر سالیان درازی حکم حکومتی کدخدائی طایفه سراجدین بابااحمدی را دانسته، من به‌طور مساوی با چهار تش سراجدین یعنی احمد فخرالدین، برام، کوهی و درویش آدمی نسبت دارم، از نظر کار و حرفه خود از نوزده سالگی علیرغم میل پدر و عمو وارد کار فرهنگی شده شغل معلمی را از مدرسه هنر امبل (عنبر) شروع سپس به مسجدسلیمان رفته و تا چند سال در مدارس سعدی و دکتر فاطمی مسجدسلیمان ، آموزگار بودم. سپس به عنوان دبیر در دبیرستان های محمدرضا شاه (سبزآباد) و سیروس در کلگه مسجدسلیمان به تدریس ادامه می دادم تا این که به متصدی فوق برنامه سپاه دانش برگزیده و وارد کار اداری شده پس از کوتاه مدتی مسئولیت کلیه مدارس سپاه دانش و روستائی را به من محول نموده، بعد از کار سپاه دانش مسئول آموزش بزرگسالان و بعد از آن مسئولیت مدارس راهنمایی تحصیلی شهر و بخش ها برخلاف میلم که کار مطبوعاتی فشرده ای داشته به من واگذار نمودند، کار خبرنگاری را از سال ۱۳۳۸ در منطقه نفتی امبل شروع و تا سال ۱۳۶۲ ادامه دادم بنابراین اذعان دارم که بیشتر دوران جوانی قلم به دست داشته و سر و کارم با کتاب و نوشتن بود، این مختصر یادداشت ها را که ملاحظه می فرمائید ماحصل تجربه ی چندین ساله کار فرهنگی و روزنامه نگاری بنده بوده که به اصرار یکی از بزرگان بختیاری که اشاره خواهد رفت به رشته تحریر در آمده است هرگز ادعای نویسندگی در حد کتاب نویسی نداشته و نمی توانم خود را در ردیف نویسندگان محترم کشور به حساب بیاورم.

بهمن یاورنژاد
بهار ۱۳۹۴