دیاوا؛ فرهنگ واژگان ده آباد بادرود

  • نام محصول: دیاوا؛ فرهنگ واژگان ده آباد بادرود
  • نویسنده: محمدرضا محمدی
  • ابعاد / قطع: وزیری
  • مشخصات ظاهری: ۳۲۸ صفحه
  • انتشارات: نیوشَه
  • جلد: شومیز
  • نوبت چاپ: اول
  • سال چاپ: ۱۳۹۷

برای ثبت سفارش «کتاب‌های موجود» از راه‌های ارتباطی زیر استفاده کنید:

سوشیال مدیا-واتساپ انتشارات نیوشه سوشیال مدیا-اینستاگرام انتشارات نیوشه سوشیال مدیا-تلگرام انتشارات نیوشه


 

۲۵۰,۰۰۰ تومان

ده‏ آباد یا دیاوا از جمله روستاهایی است که قدمت آن به قبل از اسلام می‏رسد. قدیمی‏ ترین مأخذی که از ده‏آباد نام برده، دیوان «سیّد ابوالرضا راوندی» مربوط به اوایل قرن ششم هجری است . او در این مأخذ، از دیاوا با نام «قریه عبّاد» یاد کرده است. ده‏ آباد، مانند بسیاری از شهرها و روستاهای دیگر ایران در گذشته گویش مخصوص به خود داشته ولی این گویش، تا حدودی تحت تاثیر زبان فارسی قرار گرفت و به تدریج مفردات و ترکیبات فارسی در آن راه یافته است. گویش فعلی دنباله‏ی گویش قدیم ده ‏آبادی است که از نوع گویش‏های مرکزی ایران به شمار می‏رود و ده ‏آبادی‏ها، آن را در میان خود حفظ کرده ‏ا ند.
تنها مأخذی که در آن به گویش ده‏ آبادی در دیاوا اشاره شده « دایره‌المعارف ایرانیکا » است که «دکتر احسان یارشاطر»، در ذیل مدخل «bădrūdi»، گویش ده‏آبادی را با گویش «بادرودی» یکی می داند و معتقد است که روستاهای «اریسمان»، «خالدآباد »، «فمی»، «متین‏آباد» و «سرآسیاب» نیز به این گویش صحبت می‏کنند. با توجّه به این که اینجانب، خود از گویشوران ده ‏آبادی هستم و با گویش آبادی‏های مذکور آشنایی دارم، نسبت به صحت این مدّعا دچار تردیدم. اختلاف تلفّظ و معنی ‏بسیاری از واژگان، پسوندهای‏ مصدری، نشانه‏ی معرفه، ضمایر، صفات، واج‏ها و… نشانه‏ی آشکار یکسان نبودن گویش بادرودی با گویش آبادی‏های غربی آن (ده‏آباد، فمی و متین‏آباد) و شهر خالدآباد است.
موضوع این کتاب بررسی گویش ده ‏آبادی به عنوان یکی از گویش‏ های مرکزی ایران است تا توصیفی از صامت‏ها، مصوّت‏ها و فرایندهای ‏آوایی، نشانه‏ های‏ جمع، معرفه، نکره و… ارایه شود. همچنین واژگان این گویش و ضرب‏المثل‏ های آن به ثبت رسیده است. غرض اصلی گردآوری واژگان ده ‏آبادی و توضیح در مورد فرایندهای واجی آن‌ها است، با این حال به پاره‏ای از مباحث دستوری هم پرداخته شده است.
با توجّه به گستردگی و نفوذ رسانه‏ های گروهی و اختلاط گویشوران ده‏ آبادی با فارسی‏ زبانان و مشاهده‏ نشانه ‏هایی از انقراض این گویش، ضرورت ایجاب می ‏کند نسبت به ثبت و ضبط ویژگی‏ های زبانی فرهنگ واژگان آن اقدام شود تا کسانی که خواهان فراگیری گویش ده ‏آبادی هستند و یا مایلند در این زمینه تحقیق کنند از آن بهره ببرند علاوه بر آن شناخت بیشتر ما را از گویش‏ ها و زبان‏ های ایرانی، همچنین زبان فارسی میانه که متون بازمانده از آن چندان زیاد نیست در پی خواهد داشت.
موارد بررسی شده در این کتاب، از زبان افراد بی‏سواد یا کم ‏سواد آبادی گرفته شد؛ به این علّت که افراد تحصیل ‌کرده غالباً سعی می‏کنند زبان خود را به گونه‏ تهرانی نزدیک کنند. باید در نظر داشت که در این بررسی تنها تفاوت‏ ها مورد توجّه قرار گرفته است. بنابراین از مواردی که در گویش ده ‏آبادی و فارسی یکسان بود، ذکری به میان نیامده است. گویش ده ‏آبادی در مقایسه با فارسی، تفاوت‏ های واژگانی، ساخت ‏واژه‏ ای و گهگاه آوایی دارد.
نگارنده تمام تلاش خود را کرده تا بتواند تحقیق جامعی داشته باشد، امیدوارم که مورد سمع و نظر خوانندگان گرامی قرار گیرد.

محمدرضا محمدی
شهریور ۱۳۹۷

نقد و بررسی‌ها

هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.

اولین کسی باشید که دیدگاهی می نویسد “دیاوا؛ فرهنگ واژگان ده آباد بادرود”

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *